Hoewel de Microserver al tijden trouwe dienst doet, werd het tijd voor een paar kleine upgrades. In 2020 is 6GB RAM en een dual-core Celeron niet meer voldoende.

Nou ja, het is wel voldoende, als je niet veel meer doet dan een beetje bestanden heen en weer schuiven en een verdwaalde website draaien, natuurlijk. Maar ik liep toch steeds vaker aan tegen een keuze om een stuk software wel of niet te installeren of uit te proberen, omdat de hoeveelheid vrij geheugen toch wel een beetje op was. En de Celeron hield zich kranig, maar bepaalde zaken (thumbnails genereren voor Nextcloud, om maar wat te noemen) duurden toch wat lang af en toe.

Dus: op naar Marktplaats, en op zoek naar passend geheugen (DDR3 ECC unbuffered is niet super-gangbaar, zo blijkt) en een eventuele CPU-upgrade. Dat laatste heeft nogal wat wik-werk gekost; de Gen8 is passief gekoeld, dus een processor die bij het minste of geringste bloedje-heet wordt, valt af. En ik twijfelde heel erg tussen "iets goedkoper maar een minder grote performance-boost" en "iets meer geld en iets zuiniger". Uiteindelijk is het een Xeon E3-1280 v2 geworden, die toevallig vrij goedkoop werd aangeboden en een behoorlijke upgrade is als je van een Celeron afkomt.

Uiteindelijk was het vervangen van de processor ongeveer een half uurtje werk, en man, het is een merkbaar verschil. Niet alleen vliegen die thumbnails een stuk sneller over de pijplijn, Plex kan nu ineens een 4K-video afspelen zonder dat er gehaperd wordt of de rest van het systeem volledig op de knieën gaat. Qua temperaturen valt het me ook niets tegen: de CPU blijft volgens de sensoren nog steeds rond de 40°C hangen, zonder dat de ventilator ineens harder aan het werk is.

Samen met dat extra geheugen (nu 12GB in totaal) maakt dat weer allerlei nieuwe spielerei mogelijk - het draaien van meerdere virtual machines, bijvoorbeeld. Maar daarover later meer.