Ik werk al meer dan 10 jaar voornamelijk op Macs, en ik maak dus al meer dan 10 jaar deel uit van een minderheid. De rest van de wereld draait immers Windows, afgezien van een nog kleinere minderheid die Linux gebruikt. Het is nooit een probleem geweest, ik ben over het algemeen redelijk tevreden over MacOS (tevredener dan over de alternatieven in ieder geval) en ik mag wel altijd graag een potje zeiken over Windows, maar ik zie mezelf zeker niet als 's werelds grootste Mactivist. Zo heel veel zieltjes heb ik dus niet voor Apple weten te winnen...
Het doodgaan van Windows op de laptop van Deb was een mooie reden om er eens een Knoppix-CD in te schuiven, en dat was wel leuk, leuker dan een jaar geleden in ieder geval. Linux komt steeds dichter bij "bruikbaar voor gewone gebruikers". Niet alleen dat, ik heb er ook nog eens de data mee van de laptop kunnen redden.
Ach, en als je dan toch gaat herinstalleren, dan kijk je natuurlijk gelijk hoe die laptop performt onder Debian, dat spreekt voor zich. En niet alleen performt dat vrij redelijk -- ietsjes soepeler dan Windows 2000, hoewel het niet zodanig sneller is dat ik de politie wil gaan bellen ofzo -- het ziet er allemaal nog eens utterkekkest uit ook. Werkbaar. En met een anti-aliassing die ik zelfs ietsjes beter vindt dan die van MacOS X... Zelfs de cheap-ass draadloze netwerkkaart doet, na enig gewroet, wat-ie doen moet.
Niet dat ik overga, hoor. Linux wordt steeds werkbaarder, zonder meer, maar het komt nog steeds niet bij mijn Macje in de buurt. En Deb gaat ook niet over. De belangrijkste software -- browser, mail client, kalender, en voor alledrie was ze al op Mozilla-producten over -- zou niet zo'n probleem vormen, maar zo af en toe heb je onder Linux nog steeds een terminal nodig, en Deb heeft een ongelofelijke pesthekel aan terminals. Doet ze niet. In geen honderd jaar. Dus die laptop, daar moet weer Windows op.
Ging dit verhaal nog ergens heen? Oh ja, Mac, en zieltjes winnen.
Nou hadden we laatst al eens de Mini beneden staan (in plaats van op zolder, waar Deb niet komt omdat-ie niet geisoleerd en dus steenkoud is) om wat foto's te bewerken. Op de laptop duurde dat gewoon te lang, vandaar. We grapten er al half over om de Mini maar beneden te laten, maar Deb wilde natuurlijk geen Mac en al helemaal geen draadjes in het zicht -- voornaamste verkoopargument van een laptop, daar heeft-u em -- en die Mini-met-TFT neemt wel niet zóveel ruimte in, maar nog altijd meer dan een laptop, en er komen nog draadjes uit ook.
En toen liet ik 'r dus de iMac zien, en vroeg ze zich af waar dan de computer gebleven was, en toen ik haar dat vertelde begonnen haar oogjes te stralen. Die zou ze dan nog wel willen, als het echt moest, zeg maar.
Na 5 jaar weigering om van dat rottige kutwindows af te stappen sloeg de iMac een klein deukje in die onwrikbaarheid, zeg maar.
Vanavond gingen we weer met haar kalender-dingesen aan de gang (een ander verhaal voor een ander moment), en dus haalde ik Sunbird op voor Linux -- die had ze onder Windows immers ook -- en importeerde haar kalenders. En dat performde helemaal niet leuk. Dat was om te huilen, zo traag. En het was om te grienen, zo ongemakkelijk als de hele procedure was. En dus haalde ik de Mini maar weer naar beneden... En toen zag Deb iCal. En nou wil ze dus echt een Mac.
Het wordt nog even doorsparen, maar dat zieltje is binnen!