Vandaag voor de verandering weer eens iets voor het eerst gedaan: ik heb, hou je vast, een sharon-fruit geconsumeerd.
Ik ben al een hele tijd nieuwschierig naar hoe zo'n ding nou smaakt, want het ziet er natuurlijk wel een beetje weird uit met dat vastgekoekte blaadje enzo, en weird is eng, natuurlijk. Zo'n ding voelt ongeveer net zo zacht als een baksteen, met de kleur van een onrijpe tomaat, en dan dus dat blaadje. Dat blaadje knispert. En van dichtbij ziet-ie eruit als een wat pokdalige onrijpe tomaat. Dus. Dan ga je je wel afvragen hoe dat smaakt.
Maar het valt allemaal reuze mee: sharonfruit is reuze lekker. En in tegenstelling tot wat ik dacht is het niet een dun laagje vruchtvlees met een enorme dikke pit erin, neen, het hele ding is pitloos, hoewel wel voorzien van een stevig velletje. Smaaktechnisch is het een beetje een kruising tussen perzik en peer, qua gevoel vooral perzik. Het schijnt dat die dingen hoe rijper hoe zachter zijn (en hoe zoeter), tot uitlepelniveau aan toe -- die van mij schat ik half rijp in, wegens vrij stevig vruchtvlees en een friszoete smaak.
Gaan we zeker nog eens herhalen. En ergens binnenkort ga ik even mijn gal spuwen over de debilisering van de maatschappij, zonder dat daar Talpa bij nodig is, dat u dat ook vast weet. Oh, en er komt een verhaal over de zoektocht naar De Perfecte Tiramisù. Maar voor nu wilde ik het even bij het fruit laten...