Ik had eigenlijk een best-wel-lange post in gedachten (tenminste, als ik 'em volledig had uitgevleesd was-ie waarschijnlijk koeielang geworden) over slechte ouders, de maatschappij en nog zo wat van die allesomvattende meuk. Bij nader inzien heb ik eigenlijk geen zin om uren te spenderen om u van mijn (zure) gelijk te overtuigen, dus u krijgt wat links met een kort commentaartje. Een mening mag u er zelf bij verzinnen.
- Deurwaarder Vindt Verwaarloosd Kind als-ie achter onbetaalde rekeningen aanzit. Pa hield zijn nageslacht blijkbaar Goed In De Gaten, want reeds enkele uren (!) later belde hij de politie. Die gaat over tot arrestatie. Berichtje vond ik bij Loek.
- Opvoeding Kind Faalt Dramatisch, kopte de Telegraaf zaterdag. 160000 kinderen (dat is 1% van Nederland, dames en heren) leven in een "problematische tot onleefbare" situatie. Wat precies onder "problematisch tot onleefbaar" valt wordt niet vermeld, wel worden eenoudergezinnen en drank/drugsgebruik als mogelijke oorzaken aangevoerd. Redelijk vaag gehouden artikel verder, en de precieze strekking is me niet eens duidelijk, maar met de titel ben ik het in ieder geval eens, en dat een groeiende groep ouders blijkbaar geen kind kan opvoeden verbaast me absoluut niet..
- Jet heeft het ook nog over opvoeden, en stelt dat de opvoedkundige tik best kan. Ben ik grotendeels met 'r eens. Als het even kan is het natuurlijk beter om niet in een situatie terecht te komen waarin het nodig is, maar in het algemeen denk ik dat er best wel weer wat harder mag worden opgetreden tegen stoute kindertjes. Overigens ben ik het niet eens met de bso-juffrouw als vervanging voor pa, ma en/of het netwerk van familie en directe omgeving. Ik zie werkende ouders wel degelijk als een probleem. Soms noodzakelijk, en het zal best vaak goed gaan, maar als je besluit om aan een kind te beginnen, moet je ook volledig voor die keuze gaan. Geen gezeik dat dat sociaal netwerk wegens verregaande individualisatie steeds verder afbrokkelt: dat proces is al jaren aan de gang, dus dat wist je al.
Ouder worden is makkelijk, ouder zijn een hele opgaaf. Deal with it, of begin er niet aan.
Tucht en orde, hoe cliché het ook mag klinken, zijn -- naast onvoorwaardelijke liefde, uiteraard -- nodig, en liefst ergens vóórdat het al gruwelijk is misgegaan. Dat stompzinnige gezever en geknuffel met de meest doorgeflipte randdebielen, het mag wel eens afgelopen zijn. Het werkt niet, en het kost hoe langer hoe meer mensenlevens. Er is uitgebreid geëxperimenteerd met vrije opvoedingen en eigen verantwoording, en het gevolg is dat leraren hun leven niet meer zeker zijn, dat je doodgeschopt wordt als je voor iemand opkomt, dat er mensen zich voortplanten terwijl ze geestelijk absoluut niet zijn toegerust om voor een kind te zorgen. Meerdere keren.
Intussen lijken hulpverleners en de politiek zich te beperken tot een "oh, wat erg" en "oh, dit hadden we niet zien aankomen" en "oh, dit mag niet, dit kan niet". Waarna er nauwelijks tot geen fuck verandert. Och, en laten we natuurlijk ook de Stille Tochten niet vergeten, als ultieme manier om het geweten te sussen: "ik heb mijn stem laten horen door als een schaap in een kudde door de stad heen te zwalken; kijk mij eens sociaal betrokken zijn". Sodemieter toch op. Als je niks te melden hebt kun je dat ook thuis doen.
Ik ben momenteel niet zo heel blij met de maatschappij als geheel, eigenlijk. Dat slappe gezeik, dat geen-duidelijke-stelling durven nemen: het zuigt niet zomaar een beetje kont, het zuigt industrial strength ass. Bah.
Zo, dat lucht op.