Ik woon hier nu sinds half maart; "hier", dat is de kamer waar ik ingetrokken ben nadat Deb en ik uit elkaar gingen. Van een eengezinswoning naar een hokkie van nog geen vijventwintig vierkante meter, dat is nogal een overstap. Toch had ik het hier best naar mijn zin; mijn buren bleken redelijk OK, en de afgelopen paar maanden ben ik tot rust gekomen en is mijn sociaal netwerk flink uitgebreid. Wow.
Toch is het hier ook niet alles; alles-op-één-kamer is lekker overzichtelijk met opruimen, maar als Michael hier komt logeren betekent het wel dat ik 's avonds mijn kamer uit moet zodat hij kan slapen. De huisbaas is niet zo vreselijk actief als het gaat om het verhelpen van gebreken in en om het huis. Een deel van die buren blijkt minder OK als ze in eerste instantie leken, de keuken is nogal zooierig (geloof het of niet, er zijn mensen die het voor elkaar krijgen om meermalen een frietpan te laten overstromen). Kortom: ik heb het nu wel weer gehad hier.
Dus wat doe je dan als iemand je wijst op een appartement dat vrij staat? Juist, dan ga je kijken. En als dat er goed uitziet, dan neem je contact op met de verhuurder, en dan ga je met de verhuurder ook binnen kijken om te zien hoe mooi het nou echt is (erg mooi, dus), en dan wacht je nagelbijtend af omdat er nog iemand een optie op heeft.
Die persoon heeft het verder laten afweten, en dus krijg ik op 1 september de sleutel.
Momenteel is er een aannemer bezig om alles mooi en netjes en nieuw te maken, overal plavuizen erin en een keuken die -- al is het alleen al omdat er niet van die kloterige electrische pitten inzitten -- nogal kwijlopwekkend werkt, een dakterras, noem maar op.
Mede door al die extra's is de huur voor mij alleen net een tikkie te hoog, dus ik heb er een huisgenoot bij gezocht.
Man, ik heb er zin in!
Meer details, foto's, en uitnodigingen voor house warming parties komen nog wel...