Ik ga even op een stukje nostalgie-trip, dames en heren. Dat is een klein beetje de schuld van Michael en een ouwe G3 die hier nog rondslingert. En van een post op Kuro5hin die ik tegenkwam.
Eigenlijk heeft eerstgenoemde niets met die tweede te schaften. Er is een eMac in huis waar hij naar hartelust spelletjes op kan spelen, en een doodenkel keertje een verhaaltje op kan tikken. Die machine zal geen snelheidsrecords breken -- hey, G4 -- maar hij kan er prima mee uit de voeten. Kindertjes in de Derde Wereld zouden er voor moorden, zeg maar.
En toch trekt die G3 hem aan. Dat is denk ik een beetje getriggered toen ik bij mijn pa wat ouwe rommel aan het uitschiften was en daarbij 90% naar de prullenbak verwees. Michael heeft een hekel aan weggooien, en al helemaal als het spullen betreft die je aan elkaar kunt hangen. Hij wist wel van die G3 af, maar toen er vakkundig -- "ahh, toe?" -- het één en ander van weggooierij gered was dat daaraan geknoopt zou kunnen worden, begonnen de oogjes te glimmen.
Hij moest en zou dat ouwe barrel volledig opgetuigd en aangesloten en werkend hebben. En ik als rechtvaardig-strenge ouder, die zijn kind wil leren dat je in de Grote Boze Buitenwereld vaak genoeg "nee" te horen krijgt, zodat dat later niet zo'n teleurstelling wordt... gaf natuurlijk toe.
Stiekem vond ik dat zelf natuurlijk ook wel leuk, natuurlijk: eens kijken hoe een antieke MacOS er ook alweer uitzag... Maar voordat ik over die G3 doorga, eerst nog een stukje voorgeschiedenis.
Waar het allemaal mee begonnen is
[caption id="attachment_672" align="alignright" width="156" caption="Commodore 64. Klikbaar."]
[/caption]
Ik hang, dat zal niet zo'n verassing zijn, al een tijdje achter computers rond. Lang. Ik weet niet meer precies wanneer het was, maar ik weet nog wel dat mijn pa op een avond thuiskwam met een nieuw apparaat: een Commodore 64. Voor zover ik weet was ik daarmee de eerste in mijn klas -- derde klas lagere school, als ik me niet vergis -- die een computer in huis had.
Ik heb gigantisch veel spelletjes zitten spelen op dat apparaat. Ik heb een beetje met BASIC geprutst, ik heb een beetje op het ding getekend -- wat ik een beetje ruime term vind voor een beetje pixelprutsen, maar goed -- en ik ben zelfs met het apparaat op een BBS geweest, maar ik heb er vooral godallemachtig veel spelletjes op gespeeld. Wat Michael nu ook een beetje op de eMac aan het doen is, zeg maar.
Mijn pa ontgroeide de Commodore en kocht een PC; een gigantisch Laser XT waar geen spelletjes op te spelen waren en die mijn interesse dus niet had. Toch groeide ik ook over een veredelde spelletjescomputer heen, en had ik een PC. Niet zo gek lang daarna kwam de eerste Mac in huis. Ik was hooked, en dat is nooit meer goedgekomen.
Terug van nooit helemaal weggeweest
Bij het opstarten van die G3 -- ik laat het nu klinken alsof dat een kwestie van aanzetten en gaan was, maar dat viel dus tegen -- kwam die verwondering van vroeger weer een beetje terug. In eerste instantie startte het ding op van een oude OS X 10.2 installatie, maar omdat dat ongeveer 10 minuten duurde ging ik al snel over naar 9.2. Hello, old friend.
Ik zou er voor geen goud meer naar terug willen -- OS X is zoveel uitgebreider, en ik kan niet meer zonder Unix onder de motorkap -- maar... tjee, het was zo'n gevoel van na lange tijd weer thuiskomen.
Iets dat ik, gek genoeg, veel minder sterk had bij het opentrekken van SheepShaver een poos geleden. Toch het totaalplaatje van een wat bollige CRT voor je neus en dat nog immer machtige Apple Extended Keyboard II onder je vingers. Oh, dat toetsenbord. Als ik het aan mijn huidige Mac kon hangen zou ik het, denk ik, doen. Zelft het sexy ultralight aluminium knoppenplankje haalt het maar nipt bij het Extended Keyboard. Iemand die nog een Griffin iMate heeft liggen mag het zeggen.
Het grappige is dus dat ik een vergelijkbare interesse bij Michael terugzie. Hij heeft het er ook al vaak genoeg over gehad dat hij later vanalles aan spelletjes gaat veranderen -- een paar van de pselletjes die hij heel veel speelt zijn Open Source, dus da's geen probleem -- en ik zit ook al een beetje te denken wanneer en hoe ik hem misschien voorzichtig met programmeerwerk moet gaan laten kennismaken. Iets in de richting van Logo, als dat nog bestaat.
Hier komt die lezersvraag
In ieder geval, even terug naar het onderwerp: eerste en/of oudste computers. Voor mij is dat dus de Commodore 64, voor Michael is dat de Mac (lucky bastard) in twee incarnaties.
Hoe is dat met mijn lezerspubliek gesteld? Ik vermoed dat er een fikse groep mensen is die pas bij deze of gene Windows-versie is ingestapt, maar zeker weten doe ik het niet. Heeft u geprogrammeerd? Wanneer was het uw computer, en niet die van pappie en/of mammie?
Uw jeugdverhalen, graag, in de commentaren!