Met de COVID-19-pandemie nog in volle gang, wordt er her en der iets gemompeld over, of nog erger, geëxperimenteerd met, zogenaamde "contact apps". Die moeten helpen bij het vaststellen met wie COVID-patiënten contact hebben gehad, zodat die mensen gewaarschuwd en/of onderzocht kunnen worden.
Was het maar zo makkelijk.
In praktijk lijken al die plannen namelijk tot mislukken gedoemd. Bruce Schneier schrijft hierover:
This is a classic identification problem, and efficacy depends on two things: false positives and false negatives.
False positives wil zeggen: "de app geeft aan dat je met iemand contact hebt gehad, terwijl dat niet zo is", samen met "contact betekent nog geen besmetting". False negatives komen voor als je wel contact hebt gehad, maar dat niet is vastgelegd, bijvoorbeeld door een afwijking in de locatiedata.
Dan eindigt dat dus als volgt:
The end result is an app that doesn't work. People will post their bad experiences on social media, and people will read those posts and realize that the app is not to be trusted. That loss of trust is even worse than having no app at all.
It has nothing to do with privacy concerns. The idea that contact tracing can be done with an app, and not human health professionals, is just plain dumb.
Kortom: het kan simpelweg niet werken, nog voordat je je gaat bezighouden met alle hordes op privacy-gebied. Het enige dat werkt is de hoeveelheid contact minimaliseren, en zoveel mogelijk testen.
Laten we hopen dat de dames en heren beleidsmakers zich dat ook beseffen - al hou ik mijn adem niet in.
Foto: Kelly Sikkema / Unsplash