Gisteren was op Canvas de documentaire Supersize Me te zien, de documentaire waarin Morgan Spurlock een maand lang alleen maar McDonalds eet en de kijkers meeneemt op een reis langs scholen, beleidsmakers en de nodige doktoren.
Ik had er wel van gehoord, en ik wist ook al wel dat de effecten op Spurlock nogal stevig waren (los van de voorspelbare gewichtstoename), maar ik ben eigenlijk best wel geschrokken. Niet alleen van hoe het er in de US of A aan toegaat -- veel fast food op de schoolmenu's, lobbyisten die ervoor zorgen dat er geen beperkende wetgeving komt, bekers drinken van 2 fucking liter -- maar vooral van wat dat voedsel allemaal met je doet...
Laatst had ik al een nogal ontnuchterend artikel gelezen over de negatieve effecten van geraffineerde suiker -- tot en met depressies en verslaving aan toe, mensen! -- maar het met iemand zien gebeuren is toch weer iets heel anders.
Niet dat ik nu meteen een ontiegelijke health freak ga worden, maar ik wil toch gaan proberen om iets meer te gaan letten op wat ik binnenkrijg, en Michael ook...
Update: Alper reageert met een link naar een interessant gerelateerd artikel, waarin het supersize-dieet onder strengere controle en bij een grotere groep mensen wordt herhaald. In dat onderzoek blijken de gevolgen minder heftig te zijn dan bij Spurlock zelf. Een mogelijke verklaring:
Nyström is puzzled about why Spurlock had such an extreme reaction, musing that he could perhaps have had an undiagnosed problem with his liver or, he says, "Maybe his hardcore vegetarian girlfriend held him to a low-energy diet, making him incapable of coping with this kind of food."
Gewenning kan dus een rol spelen, en gevoeligheid voor junk-food ook. Als je "junk-food intolerant" bent, reageert je lichaam er heviger op dan wanneer je dat niet bent. Interesting. En toch ga ik wat meer op de suikers letten. =]
Nee, dat telt niet als goed voornemen. U nog horrorverhalen over fastfood of uw eetpatroon? Laat maar horen!